De kennismaking (Faxen aan Ger #1) (2024)

(…) hoewel ik me al een leven lang uit een hartstochtelijk verlangen naar anonimiteit in de meest bizarre uitzonderingsposities heb weten te wringen, heb ik nooit anders willen zijn dan een gewone mevrouw op een bovenhuis, met uitzicht op een blinde muur en buren die mijn naam verkeerd onthouden.
Fragment uit De kennismaking

*

Het interview met Nicolien Mizée in VPRO Boeken moet zowat het mafste stukje televisie zijn dat ik de voorbije jaren zag. De schrijfster is te gast naar aanleiding van de publicatie van De kennismaking – Faxen aan Ger. Ger als in Gerrit Beukenkamp, een bekende Nederlandse theatermaker. In de jaren negentig volgt Mizée bij hem een opleiding scenarioschrijven. Vanaf les één verwerft hij in haar leven een goddelijk status door zijn sterke, analytische geest. Na de lessenreeks wil ze het contact met Ger bestendigen en stuurt ze hem, vrijwel dagelijks, een fax. De kennismaking bundelt de correspondentie verzonden tussen 1994 en 1997. Al is correspondentie misschien niet het juiste woord. Corresponderen doe je met twee. Elke deelnemer is afwisselend verzender of ontvanger. En daar knelt in dit geval het schoentje: Ger antwoordt nooit.

Wat een onbeleefde man, denk ik. Mizée pent zich suf en Ger getroost zich niet de moeite om, ondanks haar herhaaldelijke vraag, één woord terug te sturen. Zijn afwijzing heeft een averechts effect: in plaats van zich terug te trekken, wordt Mizée steeds gekker op hem. Na een tijdje wil ze hem ook fysiek beter leren kennen. Ze wil zijn buik aanraken en in zijn nek bijten. Een bizar verlangen? Helemaal niet, vindt ze zelf. Als iemand gelukkig wordt van een hapje uit je nek, waarom zou je hem of haar dat genot ontzeggen? In VPRO Boeken verklaart ze dat ze die drang tegenwoordig veel minder heeft, zeker sinds de overgang. Een opmerking die me prompt doet lachen, en één tel later – wanneer Mizée in de ogen van haar interviewer pure ontzetting leest – overkomt haar precies hetzelfde.

*

Op naar de winkel en kopen dat boek. Of toch niet? Ik twijfel. Een brievenboek, denk ik, is dat niet een beetje zoals een dagboek? Waarop ik een van de weinige dagboeken uit mijn kast haal: A Writer’s Diary van Virginia Woolf. Een boek dat ik maar niet uitgelezen krijg. Eerlijk? Ik vind Woolfs dagboeken een aaneenschakeling van anekdotes die weinig bij me teweegbrengen. Ik besef dat het leven vaak niet meer is dan dat, maar van een boek verwacht ik meer; het moet ergens naartoe gaan. Conclusie: ik ga De kennismaking niet kopen, maar … het optreden van Mizée heeft iets bij me losgemaakt. Ik wil weten wat het is. Zolang ik het boek niet in huis heb, voel ik me op drift.

Ik beslis het boek eerst te lenen in de bibliotheek. Een paar dagen later koop ik alsnog een eigen exemplaar. Omdat Mizée ontsnapt aan anekdotiek? Welnee, De kennismaking gaat over koffie drinken, een oude krant lezen en de kunst om een gewoon leven te leiden. De kracht van het boek zit in de panache waarmee Mizée haar dagelijkse beslommeringen in een brief aan Ger toevertrouwt. Een doodgewone dag is voor haar een uitdaging die bovenmenselijke krachten vergt. Ze faalt op zowat elk vlak: ze is depressief, functioneert niet in een reguliere baan, maakt een puinhoop van haar liefdesleven en onderhoudt een moeizaam contact met haar ouders. Alles mislukt, behalve brieven schrijven aan Ger.

*

Terwijl ik De kennismaking lees, besef ik wat mijn probleem met dagboeken is. Niet zozeer het anekdotische karakter stoort me, maar wel het feit dat het genre zich niet impliciet (zoals in een roman) of expliciet (zoals in een e-mail) tot mij als lezer richt. Een dagboek is een monoloog. De schrijver vertrouwt zijn zielenroerselen aan het papier toe en houdt daarbij met niemand rekening, behalve met zichzelf. In een brief daarentegen is de schrijver zich altijd bewust van een lezer. Hij schrijft naar iemand en spreekt iemand aan. Een brief is een dialoog of, in het geval van Mizée, een uitnodiging daartoe. Ik voel me door haar faxberichten aangesproken, zelfs al weet ik dat ze zoveel jaren geleden zijn geschreven en dat ik niet diegene ben tot wie ze zich richt.

Mizée schrijft alsof haar leven ervan afhangt. En dat doet het ook in die fase van haar bestaan. Ze heeft lak aan conventies met als gevolg dat ze de grootste moeite heeft om mentaal, fysiek en financieel het hoofd boven water te houden. Ze is een rebel, stelt haar omgeving geërgerd vast. Mizée zegt vooral zichzelf te willen zijn, een wens die ze allesbehalve rebels vindt. De faxberichten aan Ger zijn de enige regelmaat in haar leven. Daarin legt ze alles en iedereen op de rooster: Ger, vrienden, familie, de sociale dienst en vooral zichzelf. Ze omarmt haar tegenslagen als waren het overwinningen en probeert er haar goeie humeur en humor niet bij te verliezen. Al schrijvende lacht en huilt ze, tegelijkertijd. Al schrijvende blikt ze terug en kijkt ze vooruit. Al schrijvende geeft ze zichzelf vorm. En dat lukt haar alleen omdat Ger zwijgt.

*

Dankzij Gers stilzwijgen kan Mizée vrijuit schrijven, wars van verwachtingen, conventies of gêne. Hij geeft geen tips, raad of adviezen. Hij keurt haar gedrag niet af of goed. Hij accepteert haar zoals ze is. Daarmee is hij de antipode van de sociale dienst, haar vrienden en familie. Ze moet zichzelf brief per brief ontginnen. Hij is slechts de poolster waarop ze zich tijdens het schrijven richt. Ger, een onbeleefde man? Ik moet mijn eerste indruk corrigeren. Hij helpt Mizée een imaginaire ruimte met taal te scheppen waarin ze zichzelf kan zijn en ontplooien. Dat is attent en onbaatzuchtig, toch? Stel je voor dat hij had teruggeschreven? Misschien was de honger van Mizée naar zijn antwoorden, buik of nek dan in één keer gestild? Dan was aan dat faxen snel een eind gekomen. Dan had ze zichzelf nooit op deze manier beter leren kennen. Dan was – stel je voor! – De kennismaking nooit gepubliceerd.

In een interview met Trouw blikt Mizée terug op haar eerste les van Ger: ‘Hij zei: “Bij schrijven draait het om het cyclisch conflictmodel. Iemand wil iets, dat gaat mis, dan krijg je een conflict.” Hij vatte het verhaal samen als een wiskundige formule. En ik wist meteen: dit is het. Zo moet je schrijven.’ Mizée belichaamt dat advies in haar schrijven en in haar manier van leven. In de beginjaren van haar correspondentie met Ger wil ze veel, mislukt alles en ligt ze voortdurend met zichzelf en haar omgeving in conflict. Elke dag opnieuw wil ze het anders en beter te doen. Tot ze inziet dat conformeren nooit haar sterkste kant wordt. Waarop ze besluit: als ik dan toch misluk, dan doe ik het grandioos. In haar faxberichten aan Ger verkent ze haar mislukking tot op het bot. Die aanpak maakt van De kennismaking een noodzakelijk boek. Omdat iedereen ooit iets wil en iedereen ooit mislukt. Alleen is niet iedereen in staat daarover zo raak en spitant te schrijven als Nicolien Mizée.

Zo met jezelf in het reine leven en dan vanuit volle borst schrijven als Nicolien Mizee, dat wil ik ook wel (dat wil zeggen, in principe, want er komt nogal wat wroeging en gedoe en ongemak van, natuurlijk, niets is zonder consequenties)

Toch knap hoe iemand met een zo onspectaculair leven een boek aan faxen vol kan schrijven over zichzelf en zichzelf alleen en dat ik dan toch steeds door wil lezen. Al was het alleen maar om de aanhef en afsluiting steeds — ik hoop ooit nog eens een brief (fax?) te beginnen met 'Allesverpletterende', maar waarschijnlijk ontbeer ik de devotie die je nodig hebt om de geadresseerde van een fax zó te bewonderen als Nicolien de hare.

Mooi, fragiel en grappig. Ik voelde me aanvankelijk voyeur in ongemakkelijk intieme setting, maar het went zoals een naaktmodel went en nu wil ik weten hoe het haar verder vergaat. En dat ze mij ook faxt.

Eerlijk gezegd heb ik deze niet helemaal uitgelezen. Had niet de puf om het ebook voor de laatste pagina's weer op mijn ereader te zetten omdat deze voor de derde keer was verlopen. Hoewel er sommige rake zinnen en passages in zaten en ik Nicolien Mizee een bijzonder persoon en schrijfster vind was dit het niet voor mij. Te negatief en langdradig. Weet niet waar bij mij dan de grens ligt want zoals allen bekend ben ik groot fan van Het Bureau. Over smaak valt niet te twisten zo blijkt maar weer.

Eerlijk gezegd heb ik het heel moeilijk met mensen die steeds moe zijn en niet willen/kunnen werken en dat vind ik heel erg van mezelf maar ik erger me dan echt. Hup! denk ik dan, doe iets met je leven. En dat komt dan van iemand die soms ook zo overprikkeld is dat ze alleen maar in foetushouding op bed kan liggen. Huh? Ik weet 't ook niet. Te confronterend misschien.

Ik zou literaire brieven altijd redden van een naderende trein.

“Ik beschouw mezelf als een tamelijk intolerant, ongeduldig, zich eeuwig onbegrepen en tekortgedaan voelend wezen, dat zichzelf godzijdank niet al te serieus neemt.”

It's clear that Mizee can write, and that's why I decided to give three stars. Her language can be beautiful, the structure of the texts is good, it's just simply well-written. The idea to make a huge load of faxes into a book is nice. Mizee's almost obsessive, one-sided interest for Ger is at times funny, touching and tragicomic. Some parts, especially those in which Mizee tells about the life stories of her friends and acquaintances, are interesting, some are touching, and some are funny; I laughed multiple times. But. The book as a whole was just tedious, in my opinion. Half of the text could have comprised the same information, it was just too much of the same. And well yeah, I disliked a lot about Mizee. I like that she's honest and human, but I just found many parts long-winded, affected and whiny. After a while, I started to feel reluctantance to continue reading, but that mostly disappeared when I actually did. Not all too terrible, but no, not great; there are more parts, and I know I won't be reading those.

Tot tweederde van het boek vond ik het een vervelend egocentrisch boek.

Toen het me echter lukte om mijn oordeel los te koppelen van de persoonlijkheid van de auteur, en het te lezen als een literaire beschrijving van een egocentrisch leven, zag ik ineens de kracht.

Mijn moreel oordeel bleek mijn literair oordeel in de weg te hebben gestaan.

‘O Ger, ik had zo graag een heel ander soort vrouw willen worden. Zo’n grote, flinke, die geen moeite te veel is, waar je altijd terecht kunt met je zorgen en die dan klaar staat met een hartelijk woord en een pot kruidenthee. Maar het enige wat ik te bieden heb is een haarscherpe analyse en een oud stukje brood dat achter de verwarming was gevallen.’

Het is even inkomen in deze vreemde reeks eenrichtingsverkeerfaxen. Maar je leert spoedig Nicolien beter kennen met haar soms openhartige faxen en altijd onbeschroomde liefde voor Ger.

Nicolien Mizee ontmoet ergens in de jaren '90 scenarist Ger Beukenkamp tijdens een paar gastlessen op de schrijversvakschool. Ze besluit hem faxen te gaan sturen, een eenzijdige correspondentie van vele jaren. Want Ger antwoordt nooit. Deze faxen zijn vervolgens gebundeld in dit boek.

Erg grappig. Boven alles is het een verslag van de missie van een vrouw om afgekeurd te worden door de GGZ, zodat ze nooit meer hoeft te werken. Iets waar je in het begin van de boek nog een beetje argwanend naar kijkt, maar tijdens het verbatum opgeschreven gesprek tussen de GGZ-psycholoog en Nicolien sta je juichend aan de zijlijn. Ik ben bereid heel veel belasting te betalen om dit soort mensen van een uitkering te voorzien als het betekent dat ik dit soort koortsige gesprekken in boekvorm te lezen krijg:

"Je hebt even Engels gestudeerd, een paar jaar bibliotheekschool gedaan, maar dit alles niet afgemaakt. Ook later, bij stages en baantjes, ben je steeds weggelopen. Hoe komt dat?"

"Dat gaat vanzelf."

"Wat gebeurt er dan?"

"Dan sta ik op, pak mijn jas en loop de deur uit. Dat gaat helemaal vanzelf."

"Hoor je stemmen die je dat opdragen?"

"Nee."

"Hoe weet je dan dat je weg moet lopen?"

"Dat begrijp ik ook niet. Ik weet gewoon dat ik daar niet moet zijn. Het is een kwestie van afwachten, en dan voltrekt het zich vanzelf."

"Je kunt zeggen 'wat vreselijk, die mensen werken acht uur per dag' maar je kunt ook zeggen 'ze hebben zestien uur per etmaal vrij!"

"Het is geen kwestie van keuze. Het is niet dat ik argumenten tegen elkaar afweeg en uiteindelijk besluit dat ijk liever niet werk. Het is rampzalig dat ik niet kan werken. Daar is weinig begrip voor in deze samenleving."

"Maar hoe komt het dan dat jij niet kan werken?"

"geen idee. Ik begrijp niet dat anderen het wél kunnen."

"Dus werken is voor jou onmogelijk."

"Ja."

"Hoe verklaar je dat dan?"

"Dat verklaar ik niet. Ik denk dat het gewoon niet de bedoeling is dat ik daar ben."

"Wie bepaalt dat?"

"Dat is een waarheid die groter is dan ikzelf."

De psycholoog zit als een razende notities te maken. Vooral deze laatste uitspraak schijnt hem bijzonder te bevallen. Misschien kan hij hem die avond gebruiken als hij van zijn vrouw moet helpen met de afwas.

Voor elke Voskuil-liefhebber een regelrechte aanrader. Snel naar het tweede boek!

Al die faxen met lofzangen en overdenkingen in zalig taalgebruik waren als een warm bad, waar ik dan enigsinds versterkt en met lichte weerzin weer uit klom (toch maar weer proberen mee te draaien, een functioneel mens te zijn bla bla). Een jonge Mizee die continue in een staat van vervreemding tegenover de wereld staat en daar zelf zo van doordrongen is (of is dat hetzelfde?) komt fijn én onheilspellend dichtbij. Ik wil dat al mijn vrienden, docenten en verre buren dit boek gaan lezen - geen onrealistische wens - zodat we er met z'n allen ook nog eens uren over kunnen doormalen. Het liefst per fax.

Dit boek deed me aan mijn eigen jaren 90 denken toen ik - weliswaar 10 jaar jonger dan de schrijfster - dagelijks een A4'tje volpende aan het toenmalige object of my affection/obsession. Die schreven ook zelden terug, en helaas schreef ik zelf totaal onbenullig. Bij Nicolien doorstaat het moeiteloos de tand des tijds, waarbij het bovendien zeer onderhoudend en interessant is. Aanrader.

Samenvatting: "O Ger, ik had zo graag een heel ander soort vrouw willen worden. Zo'n grote, flinke, die geen moeite te veel is, waar je altijd terecht kunt met je zorgen en die dan klaar staat met een hartelijk woord en een pot kruidenthee. Maar het enige dat ik te bieden heb is een haarscherpe analyse en een oud stukje brood dat achter de verwarming is gevallen".

De eerste honderd bladzijden snapte ik er geen zak van, maar het doorzetten werd meer dan beloond. Grappig en ontroerend.

Uiterst geestige, openhartige en scherp geschreven monologue intérieur van Mizee. Prachtig gegeven ook. Nicolien krijgt les van scenarioschrijver Ger, raakt door hem geïntrigeerd en begint aan een onophoudelijke stroom eenzijdige faxen om hoofd en gevoelsleven in kaart te brengen.

De faxen werken als een krachtig stijlmiddel om Nicoliens - op z’n zachtst gezegd - turbulente en onorthodoxe gedachtewereld te ordenen. (On)zekerheden, verwondering, sexualiteit, vriendschap, liefde, familieleven, depressiviteit, herinneringen en haarscherpe observaties. Het leest als een trein, verveelt geen moment en zit boordevol zelfspot en onderkoelde humor waardoor je regelmatig hardop zit te lachen. Als lezer vraag je je af hoe Ger toch zou reageren, maar gelukkig antwoordt hij nooit.

Faxen voelen ook wel wat aan als een hedendaagse variant op Voskuils Bureau. Deel een van vijf, gesitueerd mid-jaren negentig. Benieuwd naar Nicoliens volgende levensfase.

2.5 dit was niet voor mij maar Mizee schrijft wel lekkker

zo ik heb hier enorm van genoten

"Ik doe nooit wat anders dan oordelen, maar waarom zou je mijn oordelen serieus nemen? Het zegt alles over mij, en weinig over de ander."

Ik weet niet wat het over mij zegt dat ik Nicolien Mizee bijna als mijn spirit animal ben gaan zien, maar ik heb er hoe dan ook vrede mee. Op naar boek 2.

Nicolien over haar docent ‘lesbisch stijldansen’ bij COC:
“Geurt, onze leraar, laat zich nu assisteren door een zekere Hans, een wat al te glimmende brillantine-boy, die in een film goed de rol van NSB-er zou kunnen spelen. Hij heeft een soort danslerarenhumor die bij al die artistieke hom*o’s en grimmige potten totaal niet aankomt, maar hij vindt zichzelf zo leuk dat hem dat gelukkig niet opvalt.
‘Ben jij eigenlijk wel hom*o?’ Vroeg ik na de les.
Hij deinsde achteruit. ‘Mijn vriend danst hier op maandag. Hoezo? Zou dat wat uitmaken soms?’
Nu, erg makkelijk valt het hem blijkbaar nog niet. Op zich geeft dat niet want hij is nog erg jong, maar als je aan hom*o’s lesgeeft moet je wel kleur bekennen, vind ik. Anders wordt het net apies kijken. Nu zal ik het wel voor eeuwig bij hem verbruid hebben. Dat maakt niet uit. Goedschiks of kwaadschiks, contact is contact.”

Ik schrijf, dus ik besta

‘Haarlem, 4 augustus 1994

Beste Ger,
Buiten scheurt het onweer de nacht aan stukken en ik loop ongedurig heen en weer, doe de gordijnen dicht en weer open en besluit toch maar aan die brief aan jou te beginnen.
Je lijkt soms zozeer een verzameling afgeronde theorieën, dat ik me weleens afvraag of je menselijk bent. Ik kreeg even hoop toen ik je twee speculaasjes zag eten, maar nam aan dat je research aan het doen was voor een nieuw scenario.
Je evident aanwezige hartstocht richt zich geheel en al op het werk, en daar voor mij gedrevenheid tot het werk de enige niet-beschamende menselijke eigenschap is, ben ik je als een soort ijsheilige gaan beschouwen, hoewel ervaring me geleerd zou moeten hebben dat alles wat ik ooit aanzag voor iets van een hogere orde, uiteindelijk neerkwam op ‘een menselijke fout’.
(begin van de bundel)

Met een keurig literair verantwoorde Natureingang - met een tongue in cheek - begint Mizee deze kloeke bundel met schrijfsels en vooral faxen - vanzelfsprekend zijn faxen ook schrijfsels; misschien weet niet iedereen meer wat een fax is - aan Ger. Ger is Ger Beukenkamp, haar docent Scenarioschrijven. In deze bundel belopen de schriftelijke monologen van augustus 1994 tot augustus 1997.
Als we de staat van de Natureingang moeten geloven staat Mizee op barsten of is aan het uitbarsten als een vulkaan, een menselijke vulkaan, een mens die haar schrijven de wereld in slingert. Die wereld is dan haar docent Ger, een perfecte sparing partner, want hij schrijft nooit terug; een ware zenmeester, die de leerling aan zichzelf overlaat, die de leerling in staat stelt zichzelf te ontdekken. Wat minder verheven kun je zeggen dat Ger de Lieve Lita is, de verzonnen dagboekvriendin aan wie alles gezegd kan worden en die nooit een onvertogen woord zegt of een oordeel velt over de schrijfster. Bovendien spiegelt Mizee zich aan de brieven van Vincent van Gogh; ze is er dol op. Dat kan ik volledig beamen: qua inhoud, stijl en hartstocht zijn Van Goghs brieven subliem. Ook hij kon niet leven van zijn kunst, ook hij had psychische problemen. In de letterkunde is een lotgenoot zo gevonden!
Mizee barst uit, in dit deze bundel. Zij maakt ons deelgenoot van haar worsteling op het pad van het schrijver worden en de even grote worsteling op het pad van het leven.

In het begin is zij nog erg bezig met haar scenario’s te schrijven, gaandeweg worden haar eigen levensgebeurtenissen meer het onderwerp van haar schrijven, en dat is extra leuk.
We leren haar kennen als een grote tobber, en in het interview met Jeroen van der Kan (in VPRO’s Boeken - tv - op 17-09-2017) zegt ze dat ze gewoon in een diepe depressie zat in die tijd. Aan alles heeft ze gebrek: inkomen, een prettige relatie, een richting in haar leven, een opgeruimde stemming, gezondheid, een goede plek om te wonen en de erkenning van haar schrijversschap. Al is ze een grote piekeraar, ze weet van de nood een deugd te maken: je leeft met haar mee maar moet toch ook vaak glimlachen, en soms grimlachen.
Ze weet met fijnzinnige humor haar relatie met vriendin Louise te beschrijven; de vriendin wil huisje, boompje, kindje, beestje. Mizee wordt daar bepaald misselijk van. Een breuk met Louise kan niet uitblijven.

‘Louise zegt dat ik niet ‘samen’ kan zijn. Eigenlijk begrijp ik niet wat ze daarmee bedoelt - waaruit haar gelijk misschien blijkt. Maar hoe kun je een ander toebehoren als je jezelf niet een toebehoort?’

‘‘Hoe kun je nou niets van je laten horen, terwijl je wéét dat ik het zo moeilijk heb!’ riep ze (Louise, rdv) later woedend. ‘Weet je dat ik op het punt gestaan heb je in Giethoorn op te bellen en te zeggen: ik éis een kaart! Nu! Vandaag!’
Ik zat ineengezakt op de bank te luisteren. Een dodelijke vermoeidheid nam bezit van me, en ik kon nauwelijks naar haar luisteren omdat ik zo vreselijk moest gapen en wanhopig bedacht hoe ver het nog was naar mijn huis en mijn bed.’

Het ‘lesbisch stijldansen’ - heel toevallig ben ik daar zelf een enthousiaste beoefenaar van -: hilarische maar niet over the top zijn de beschouwingen en beschrijvingen daarvan, als beoefenaar en als assistent van de hom*o-dansleraar.

Nog grappiger zijn haar belevenissen als tekenmodel. Ze reist stad en land af, met het openbaar vervoer, naar zaaltjes en keldertjes waar zij naakt poseert. Voor geld en ze heeft er geen moeite mee naakt te zijn. Kijk, dat is stoer en aandoenlijk tegelijk.

Grimmiger zijn haar wederwaardigheden met de ambtenaren van de Sociale Dienst en de keuringsartsen WAO. Ze is jaloersmakend ad rem en assertief tegen hen, al vindt zij zelf van niet.
Ze heeft wat zwarte klusjes, het model zitten, wat schilderen en verven, het assistent-dansleraarschap, maar regulier werk wil ze niet. Daarvoor is ze niet uit het goede hout gesneden, vindt ze.

Zij voelt zich kwetsbaar en een buitenstaander; ze is bang voor grote groepen en voelt zich snel slecht op haar gemak. Toch weet ze zich in deze jaren, waarin het beroerd met haar gaat, toch te redden. En meer dan dat: ze ondergaat een metamorfose, van menselijke worm tot auteur.

Stijl

De stijl van Mizee kun je wel licht-ironisch noemen en een beetje afstandelijk, terwijl die tegelijk ook heel eigen, heel particulier is en getuigt van een grote helderheid. Ze is scherpzinnig zonder over the top te gaan. Er zijn spoortjes mededogen met de ander en zichzelf zichtbaar. Van de gulle lachers moet zij het niet hebben.
In haar faxen aan Ger oefende Mizee haar stijl, was ze bezig met formuleren van haar gedachten, terwijl ze die soms ook een beetje aanpast aan vorm en structuur - maar dat doet iedere auteur.
Naar eigen zeggen - in het interview met Jeroen van der Kan - heeft ze bij het publicabel maken van haar faxen weinig hoeven te herschrijven.

Je moet er toch niet aan denken dat Mizee haar faxen als sms’jes of whatsappjes (ik weiger ‘appjes’ te zeggen) of godbetert als facebookberichten verstuurd had en niet de bedoeling had gehad die te bewaren voor het nageslacht. Mooi en fijn al die digitale berichten maar ze verdwijnen als sneeuw voor de zon; alleen Marc Zuckerberg bewaart ze in zijn digitale voorraadkast.

Titel

De kennismaking lijkt me enerzijds te slaan op Mizees kennismaking met de wereld van het schrijven, en anderzijds de kennismaking van de lezer met het begin van Mizee als auteur.

Ik hoop dat uitgeverij Van Oorschot het vervolg gaat uitgeven. De titel duidt daar wel een beetje op.

Verder kan ik haar roman De halfbroer eveneens van harte aanbevelen.

Over de auteur:

Nicolien Mizee (Haarlem, 1965) debuteerde in 2000 met Voor God en de Sociale Dienst. Haar tweede roman Toen kwam moeder met een mes werd in 2004 genomineerd voor de Libris Literatuurprijs.
In 2006 verscheen En knielde voor hem neer. Voor NRC Handelsblad schreef ze de veelgelezen column ‘Schrijfles’ over haar ervaringen als lerares proza schrijven. De verzamelde columns verschenen in 2009 onder de titel Schrijfles.
In 2015 verscheen het door de pers zeer goed ontvangen De Halfbroer.

http://www.schrijversvakschool.nl/doc...

Titel: De kennismaking. Faxen aan Ger
Auteur: Nicolien Mizee
Uitgeverij G.A. van Oorschot B.V.
393 pagina's
Verschijningsdatum: juli 2017
ISBN10 9028270205
ISBN13 9789028270206
Je vindt dit boek in categorieën: Boeken; Literatuur & Romans Literaire non-fictie

"Lieve Ger,

Ik zou je wat willen vragen. Zou je het voor elkaar kunnen krijgen om een doodenkele keer eens iets terug te faxen? Het hoeft maar één woord te zijn. (...) Denk nou niet: 'Ze wil dat ik terug ga schrijven.' Want dat wil ik pertinent niet. Dat zou ik zelfs erg onaangenaam vinden. Dan zou ik mijn onbevangenheid verliezen. (...)"

En aldus geschiedde. Een boek vol faxen aan scenarist Beukenkamp van voormalige scenario-schrijfcursiste (en collega) Mizee, zonder schriftelijke reactie van de geadresseerde. Fijn om een dagboek van zo'n onmaatschappelijke vrouw te lezen. Het is geen stream of consciousness, maar soms voelt het wel zo aan. Bijvoorbeeld wanneer een redelijk serieuze omschrijving van een bepaalde gebeurtenis wordt doorkruist met een droogkomische opmerking, waardoor je wel in lachen moet uitbarsten.

Dit smaakt zeker naar meer. Sterker nog, het tweede deel had ik al gekocht voordat het eerste deel uit was.

"En langzaam rees bij mij het vermoeden dat er achter deze werkelijkheid een andere werkelijkheid verborgen was. Dat deze ingewikkelde maatschappelijke orde in feite een dekmantel was van een veel groter systeem dat iedereen kende behalve ik."

Wat een mooi, verdrietig en aangrijpend boek. Ik kan me heel erg vinden in Nicolien, en aan de andere kant totaal niet (hou daarvan).

Het is grappig en tegelijkertijd een heftige ervaring om mee te kijken in Nicolien Mizee haar gedachten. In dit boek krijg je mee hoe zij denkt en hoe zij de wereld ziet een andere ervaring omdat ik zo anders in elkaar zit.

groot fan van Nicolien Mizee

Wat een auteur is Mizee toch. Heerlijk om te lezen.

Vooral heel vervreemdend maar dat werkte juist aanstekelijk op een filosofische manier.

Tot nu tot al een paar momenten van herkenning gehad en erg gelachen om de manier van beschrijven.

Getwijfeld tussen vier en vijf sterren. Het is wellicht geen Nobelprijsmateriaal. Maar tijdens het lezen rees bij mij de aanvechting om meteen de volgende drie faxboeken aan te schaffen, en ook nog drie exemplaren van deze, om aan vrienden uit te delen. Dat lijkt me een goed teken.

De eerste dertig pagina's snapte ik werkelijk niet waar ik in verzeild was geraakt, maar al snel daarna raakte ik verslingerd aan wat zij haar plechtstatig taalgebruik noemt. Met fascinatie gelezen over de grootst mogelijke moeite die eenvoudige dagelijkse dingen haar kosten, haar 'maatschappij angst', haar bijzondere, idiote, absurde, grappige en afwijkende kijk op andere mensen en op het leven, allemaal tegen de achtergrond van de vraag 'ben ik nou gek, of alle andere mensen?'

Knap vind ik het dat 'allesverpletterende Ger', ook al schrijft hij nooit terug, toch betrokken is doordat Nicolien refereert naar hun tussenliggende ontmoetingen of fantaseert over zijn reactie.
Je moet denk ik op z'n minst een diepe nieuwsgierigheid hebben naar de binnenwereld van de niet-gemiddelde mens, maar dan raak je er ook echt, nog meer dan bij een dagboek, verliefd op.

Meteen door naar het tweede boek.